Zawiadomienie złożone w pierwszej godzinie po rozpoczęciu siłowego wejścia do siedziby TVP przy Woronicza oraz dnia 27 grudnia 2023 r. – dotyczą podejrzenia popełnienia przestępstw związanych z bezprawnym i siłowym przejęciem mediów publicznych przez Donalda Tuska, Bartłomieja Sienkiewicza oraz przez osoby skupione w grupie funkcjonującej na komunikatorze WhatsApp pod nazwą „Wejście” – na podstawie informacji ujawnionych przez red. Marcina Dobskiego. Zgodnie z zawiadomieniem, członkowie tej grupy mieli planować i koordynować działania zmierzające do przejęcia Telewizji Polskiej, Polskiego Radia i Polskiej Agencji Prasowej, mając świadomość ich bezprawnego charakteru, a czyn ten został zakwalifikowany m.in. jako nadużycie uprawnień w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (art. 231) oraz udział w zorganizowanej grupie przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 Kodeksu karnego, której celem było nielegalne przejęcie kontroli nad mediami publicznymi z naruszeniem postanowienia zabezpieczającego TK i ustaw obowiązujących w Polsce.

W zawiadomieniu wskazuje się, że w styczniu 2024 roku doszło do bezprawnego odsunięcia Dariusza Barskiego od pełnienia funkcji Prokuratora Krajowego i powołania w to miejsce, wbrew przepisom ustawy, prokuratora Jacka Bilewicza oraz do czystek w jednostkach organizacyjnych prokuratury dokonywanych przez osoby nieuprawnione. Już po złożeniu zawiadomienia działania te były kontynuowane, m.in. premier Tusk bez wymaganej ustawą opinii Prezydenta „powołał” kolejnego prokuratora, Dariusza Korneluka, na zajęte stanowisko Prokuratora Krajowego oraz dokonywano dalszych czystek.

Bezpośrednio po objęciu władzy kierownictwo Ministerstwa Sprawiedliwości, z ministrem Adamem Bodnarem i wiceminister Zuzanną Rodzińską-Bluszcz na czele, bez jakiejkolwiek podstawy prawnej wstrzymało wypłatę środków dla organizacji pozarządowych z Funduszu Sprawiedliwości. Decyzje te, podjęte w sposób arbitralny i sprzeczny z obowiązującym prawem, doprowadziły do blokady wypłat dla licznych organizacji, w szczególności chrześcijańskich i konserwatywnych, która trwa do dziś. Zawiadomienie wskazuje, że działania te stanowią naruszenie dyscypliny finansów publicznych oraz nadużycie uprawnień w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, podejmowane w celu osiągnięcia korzyści osobistych lub majątkowych.
W kolejnych miesiącach kontynuowano wobec wspomnianych organizacji blokadę środków oraz zorganizowaną akcję represyjną, wykorzystując do tego instrumenty państwa – w tym organy skarbowe, prokuraturę i służby – poprzez formułowanie bezpodstawnych zarzutów karnych. Celem tych działań było stworzenie pozorów legalności dla wcześniej podjętych, bezprawnych decyzji o wstrzymaniu finansowania oraz zdyskredytowanie organizacji.

Oba zawiadomienia wskazują na uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstw przez część kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwości, prokuratorów z Zespołu nr 2 Prokuratury Krajowej, Dariusza Korneluka uzurpującego stanowisko Prokuratora Krajowego oraz w formie pomocnictwa osoby wydające opinie mające dać fałszywe uzasadnienie dla bezprawnego pozbawienia wolności posła Marcina Romanowskiego, z naruszeniem immunitetu Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Ze względu na międzynarodowy charakter sprawy i zainteresowanie mediów, prokuratura zmuszona została po kilku miesiącach do wszczęcia śledztwa i pozorowania działań w sprawie.

Największa grupa zarzutów stawianych Marcinowi Romanowskiemu w sprawie Funduszu Sprawiedliwości oparta jest na tezie, że w listopadzie 2023 przez około miesiąc podejmował decyzje bez umocowania, gdyż minister przyznał mu je zmieniając zarządzenie kompetencyjne, a nie wydając nowe (jedyną zmianą była zmiana stanowiska z podsekretarza na sekretarza stanu). Poza oczywistą absurdalnością, zrozumiałą dla studenta 1 roku prawa (zmiana obowiązującego aktu normatywnego i wydanie nowego mają taką sama moc prawną), prokuratura twierdzi, że Marcin Romanowski miał celowo doprowadzić do takiej sytuacji w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (dla organizacji, z którymi zawierał w tym czasie umowy) i dla siebie (w postaci satysfakcji czerpanej ze zlecania zadań publicznych projektom o charakterze chrześcijańskim lub konserwatywnym, zgodnym z jego światopoglądem), po analizie akt sprawy 1001-22.Ds.1.2024 można stwierdzić, że część dokumentów po prostu nie została na jednym z etapów przekazana do analizy, aby móc sformułować takie zarzuty. Celem tych działań – oprócz wytworzenia wrażenia mnogości poważnych zarzutów karnych przeciwko Marcinowi Romanowskiego – było stworzenie fałszywego „uzasadnienia” dla bezprawnego wstrzymania środków przez Adama Bodnara oraz Zuzannę Rudzińską-Bluszcz dla organizacji, którym w inkryminowanym okresie zlecono realizację zadań publicznych (owa blokada środków jest przedmiotem zawiadomienia z marca 2024 roku). Stanowiło również pretekst do prowadzenia przeciwko tym organizacjom „trałowych” postępowań karnych, z zaangażowaniem prokuratury, NIK, ABW oraz Krajowej Administracji Skarbowej.

Zawiadomienie wskazuje na uzasadnione podejrzenie popełnienia poważnych przestępstw przeciwko państwu z art. 127 i 128 Kodeksu karnego, dotyczących zmiany przemocą konstytucyjnego ustroju państwa, a także wpływania przemocą i groźbami bezprawnymi na funkcjonowanie konstytucyjnych organów, takich jak Trybunał Konstytucyjny, Sąd Najwyższy czy Krajowa Rada Sądownictw. Wskazuje również na uzasadnione podejrzenie wypełnienia znamion nadużycia uprawnień (art. 231 kk) w celu osiągnięcia korzyści majątkowych lub osobistych oraz działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (art. 258 kk) Marszałka Sejmu Hołowni, Marszałek Senatu Kidawy-Błońskiej, Prezesa Rady Ministrów Tuska, Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego Bodnara (działania kontynuuje nowy szef resortu, Żurek), posłów i senatorów Koalicji 13 grudnia (m.in. w związku z ich decyzjami budżetowymi pozbawiającymi konstytucyjne organy finansowania w celu uniemożliwienia ich funkcjonowania oraz uchwałami będącymi „podkładkami” pod bezprawne działania ministrów Tuska) oraz wielu wysokich urzędników i funkcjonariuszy państwowych. Śledztwo zostało wszczęte 5 lutego przez niezależnego prokuratora Michała Ostrowskiego. Zanim na polecenie Adama Bodnara bezprawnie odebrano mu prowadzenie sprawy, przesłuchani zostali kluczowi świadkowie, którzy – zgodnie z doniesieniami medialnymi – potwierdzają wskazane w zawiadomieniu zarzuty.

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez Krzysztofa Ruchniewicza, byłego dyrektora Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy’ego Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego (CSNE) dotyczy czynu z art. 231 Kodeksu karnego — niedopełnienia obowiązków i przekroczenia uprawnień w latach 2020–2024, co miało skutkować znaczną szkodą w interesie publicznym. Zawiadomienie wskazuje m.in. na: zlecanie usług powiązanemu stowarzyszeniu na łączną kwotę 748 tys. zł, brak rejestru umów i obchodzenie procedur uczelni, naruszenia prawa zamówień publicznych, nieprawidłowości przy realizacji umów wydawniczych, a także fałszowanie opisów faktur. Działania te wskazują na uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstw przeciwko prawidłowemu funkcjonowaniu instytucji publicznej, prowadząc do konfliktu interesów, niegospodarności oraz potencjalnego uszczuplenia majątku publicznego. W sprawie wrocławska prokuratura wszczęła śledztwo.

Zawiadomienie dotyczy podejrzenia popełnienia przestępstw przez funkcjonariuszy publicznych Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w związku z przyznaniem 150 tys. zł dotacji z „rezerwy ministra” dla firmy STX Music Solutions dr. Stanisława Trzcińskiego na produkcję 6-odcinkowego podcastu. Wskazano, że projekt otrzymał niską ocenę merytoryczną, inne wyżej ocenione podmioty nie uzyskały wsparcia, a decyzja została podjęta w trybie uznaniowym. Jednostkowy koszt odcinka – 25 tys. zł – wielokrotnie przekracza standardy rynkowe, tym bardziej że produkcja była realizowana zdalnie i bez profesjonalnej oprawy. Beneficjent dotacji jest osobą blisko związaną z prezydentem Warszawy Rafałem Trzaskowskim, co może wskazywać na faworyzowanie znajomego ministra i naruszenie zasad bezstronności. Opisane okoliczności mogą stanowić nadużycie uprawnień przez funkcjonariusza publicznego, niegospodarność oraz przestępstwo korupcyjne.

Zawiadomienie dotyczy działań Rządu Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności Donalda Tuska, Tomasza Siemoniaka i Radosława Sikorskiego) polegających na przyjmowaniu z terytorium Niemiec tysięcy cudzoziemców nielegalnie wydalanych do Polski z naruszeniem rozporządzenia Dublin III oraz zasad prawa Unii Europejskiej. Praktyka ta miała miejsce mimo jednoznacznego orzeczenia Verwaltungsgericht Berlin z 2 czerwca 2025 r. (sygn. VG 6 L 191/25), które uznało działania niemieckiej policji w tym zakresie za rażąco niezgodne z prawem. Pomimo tej wiedzy, polski rząd kontynuował przyjmowanie nielegalnie przekazanych migrantów bez sprawdzania ich rzeczywistego statusu prawnego, działając ze świadomością bezprawności tych czynności oraz wbrew interesowi państwa polskiego. Opisane czyny zostały zakwalifikowane jako niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariusza publicznego w celu osiągnięcia korzyści osobistej (politycznej) – art. 231 § 2 Kodeksu karnego oraz działanie na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach z obcym państwem (zdrada dyplomatyczna – art. 129 Kodeksu karnego). Zawiadomienie wskazuje, że działania te stanowiły świadome naruszenie prawa, godzące w bezpieczeństwo, finanse publiczne i suwerenność Rzeczypospolitej Polskiej, podejmowane na skutek całkowitej uległości rządu Donalda Tuska wobec interesów niemieckich.

Zawiadomienie dotyczy uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstw przez Krystiana Markiewicza, prezesa Stowarzyszenia Sędziów „Iustitia”. W wywiadzie opublikowanym 13 czerwca 2024 r. w portalu Onet pt. „Szef stowarzyszenia sędziów podsumowuje pół roku Adama Bodnara. Utknęliśmy na mieliźnie” miał on publicznie nawoływać do usunięcia przemocą konstytucyjnych organów państwa – Krajowej Rady Sądownictwa, Trybunału Konstytucyjnego i części Izb Sądu Najwyższego – poprzez pozbawienie ich członków dostępu do urzędów, uniemożliwienie funkcjonowania oraz likwidację, a także nakłaniać Ministra Sprawiedliwości do przekroczenia uprawnień przez bezprawne odwołanie Rzeczników Dyscyplinarnych Sędziów Sądów Powszechnych w trakcie ich kadencji.
Opisane czyny w zawiadomieniu zakwalifikowano jako publiczne nawoływanie do usunięcia przemocą konstytucyjnych organów RP (art. 128 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k.), nakłanianie funkcjonariusza publicznego do przekroczenia uprawnień (art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k.) oraz publiczne nawoływanie do popełnienia przestępstwa (art. 255 § 2 k.k.).

Zawiadomienie dotyczy podejrzenia popełnienia przestępstwa przez byłego Prezesa TK Andrzeja Zolla, polegającego na nakłanianiu funkcjonariuszy publicznych (Marszałka Sejmu RP i członków Zgromadzenia Narodowego) do niedopełnienia obowiązków konstytucyjnych, a konkretnie do nieprzyjęcia przysięgi od nowo wybranego Prezydenta RP Karola Tadeusza Nawrockiego oraz do przekroczenia uprawnień poprzez podjęcie działań zmierzających do wstrzymania lub warunkowania przyjęcia tej przysięgi (Kwalifikacja prawna z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. — czyli nakłanianie funkcjonariusza publicznego do przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków). Zachowanie polegało na publicznym nawoływaniu (m.in. w wywiadzie medialnym) do działań sprzecznych z Konstytucją RP, które miałyby skutkować zablokowaniem objęcia urzędu przez demokratycznie wybranego Prezydenta RP.

Zawiadomienie wskazuje na uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa nakłaniania Marszałka Sejmu Szymona Hołowni do nieprzyjęcia przysięgi od nowo wybranego Prezydenta RP Karola Nawrockiego oraz do bezprawnego przejęcia obowiązków głowy państwa. Wskazani sprawcy mieli nawoływać do działań sprzecznych z Konstytucją RP, mających charakter przygotowań do przejęcia urzędu Prezydenta bez podstaw prawnych. Czyn zakwalifikowano jako przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k. oraz art. 128 § 2 k.k., tj. nakłanianie funkcjonariusza publicznego do przekroczenia uprawnień i przygotowania do zamachu na konstytucyjny organ państwa.

Zawiadomienie dotyczy uzasadnionego podejrzenia popełnienia przez ministra sprawiedliwości Waldemara Żurka oraz inne osoby z resortu przestępstwa, polegającego na bezprawnym zawieszeniu prezesów i wiceprezesów sądów okręgu zamojskiego i innych sądów w Polsce. Działania zostały podjęte z naruszeniem przepisów ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz wyroku TK z 16 października 2024 r. (sygn. K 2/24), a zatem zachodzi uzasadnione podejrzenie wypełnienia znamiona przestępstwa z art. 231 § 2 k.k. – nadużycie władzy przez funkcjonariusza publicznego w celu osiągnięcia korzyści osobistych lub majątkowych, w ramach działania w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw (art. 258 § 1 k.k.). Już po złożeniu zawiadomienia Minister Sprawiedliwości kontynuował te działania, skracając bez podstawy prawnej kadencje ostatecznie wszystkim prezesom i wiceprezesom sądów, w stosunku do których podjął inkryminowane działania, a także „powołując” nowych prezesów i wiceprezesów na zajęte stanowiska.

Zawiadomienie dotyczy uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstw przez Waldemara Żurka, polegających na nielegalnym posiadaniu i przetrzymywaniu zwierzęcia z gatunku krokodyli (rząd Crocodylia), bez wymaganych zezwoleń i w warunkach mogących zagrażać jego życiu i zdrowiu. Wskazano, że zwierzę mogło być przewożone lub nabyte niezgodnie z przepisami konwencji CITES oraz ustawy o ochronie przyrody. Zawiadomienie obejmuje również wątek znęcania się nad zwierzęciem poprzez jego przetrzymywanie w piwnicy, w miejscu pozbawionym dostępu do światła i ciepła, co mogło skutkować śmiercią w męczarniach.
Kwalifikacja prawna obejmuje nielegalne posiadanie zwierząt objętych ochroną (art. 128 ustawy o ochronie przyrody), znęcanie się nad zwierzęciem (art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt) oraz narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 160 § 1 k.k).

Zawiadomienie wskazuje na uzasadnione podejrzenie popełnienia poważnych przestępstw przeciwko państwu: w celu faktycznej eliminacji konstytucyjnego organu ustanowionego do ochrony wolności słowa i mediów, jakim jest KRRiT i jej Przewodniczący, posłowie koalicji 13 grudnia – ignorując najpierw zabezpieczanie, a następnie ostateczne orzeczenie TK (sygn. K 24/24) – bezprawnie zawiesili Przewodniczącego Rady Macieja Świrskiego. Zachodzi zatem uzasadnione podejrzenie, że działania marszałka Hołowni oraz grupy 236 posłów wyczerpują znamiona przestępstw: działania w zorganizowanej grupie przestępczej (art. 258 § 1 k.k.), podejmowania czynności zmierzających do przemocowego usunięcia konstytucyjnego organu państwa oraz zmiany konstytucyjnego ustroju (art. 127 § 1 oraz art. 128 § 1 i 3 k.k.), a także nadużycia władzy przez funkcjonariuszy publicznych w celu osiągnięcia korzyści osobistych lub majątkowych (art. 231 § 1 i 2 k.k.).

Zawiadomienie dotyczy uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa przez ministra spraw wewnętrznych i administracji Marcina Kierwińskiego, ministra sprawiedliwości Waldemara Żurka oraz innych funkcjonariuszy publicznych, którzy podjęli działania w celu odwołania bez podstawy prawnej w Kodeksie wyborczym 43 komisarzy wyborczych – w celu politycznego podporządkowania terenowych organów wyborczych. Zachodzi zatem uzasadnione podejrzenie wypełnienia znamion przestępstwa z art. 231 § 2 k.k. – nadużycie władzy przez funkcjonariusza publicznego w celu osiągnięcia korzyści osobistych lub majątkowych, w ramach działania w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw (art. 258 § 1 k.k.). Już po złożeniu zawiadomienia PKW stwierdziła oczywisty brak przesłanek do odwołania komisarzy wyborczych, co dodatkowo potwierdza brak podstaw prawnych działań podejmowanych przez przedstawicieli rządu Donalda Tuska.

Zawiadomienie dotyczy uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa urzędniczego w postaci niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariusza publicznego Barbarę Nowacką, w związku z wydaniem w dniu 17 stycznia 2025 r. rozporządzenia zmieniającego zasady nauczania religii w szkołach publicznych, bez wymaganego ustawą porozumienia z władzami kościołów i związków wyznaniowych. Działanie to stanowi naruszenie art. 231 § 1 Kodeksu karnego oraz przepisów Konstytucji RP i Konkordatu, godząc w wolność sumienia i wyznania, prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami oraz interes publiczny i prywatny.

Zawiadomienie dotyczy podejrzenia popełnienia przestępstwa przez Marszałek Senatu RP Małgorzatę Kidawę-Błońską oraz inne osoby pełniące funkcje publiczne w Kancelarii Senatu w związku z przyznaniem Fundacji Otwarty Dialog dotacji w wysokości 57 700 zł w ramach programu „Senat–Polonia 2025”. W ramach sfinansowanego projektu „Londyńskie Czwartki Literackie. Spotkania z polonijnymi autorami” odbyło się 27 września 2025 r. w Londynie wydarzenie promujące książki dr Aleksandry Sarny pt. „Debil” i „Alfons”, których tytuły i treść miały charakter znieważający wobec urzędu Prezydenta RP – zarówno obecnego Prezydenta Karola Nawrockiego, jak i byłego Prezydenta Andrzeja Dudy. Wydarzenie było opatrzone logotypem i patronatem Senatu RP, co oznaczało jego instytucjonalne poparcie i finansowanie przez organ władzy publicznej. Działanie to stanowiło element szerszej kampanii medialno-politycznej mającej na celu ośmieszenie i deprecjonowanie głowy państwa oraz podważenie autorytetu konstytucyjnych organów Rzeczypospolitej Polskiej. Opisane zachowania wypełniają znamiona publicznego znieważenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (art. 135 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 1–3 k.k.), przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza publicznego i działania na szkodę interesu publicznego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej (art. 231 k.k.), a także udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw (art. 258 § 1 k.k.). Zawiadomienie wskazuje, że osoby objęte postępowaniem działały z motywacji politycznej, nadużyły swoich kompetencji w celu osiągnięcia korzyści majątkowych i osobistych (politycznych), a ich działania miały charakter zorganizowany i godziły w autorytet konstytucyjnych organów państwa.

Zawiadomienie dotyczy uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa z art. 130 § 9 k.k., polegającego na domniemanym udziale Waldemara Żurka (oraz innych osób) w działalności obcego wywiadu poprzez działania dezinformacyjne godzące w ustrój RP. Zawiadomienie oparto na zbieżnościach między aktywnością publiczną Żurka w 2016 roku i później a działaniami Pawła Rubcowa (Pablo Gonzáleza), podejrzanego o szpiegostwo GRU – w tym na doniesieniach o możliwych kontaktach oraz na identycznych narracjach dotyczących sytuacji politycznej w Polsce. Wskazano również na rolę Żurka w procedurach dotyczących Tomasza Szmydta oraz na jego publiczne wypowiedzi i działania powielające przekaz zgodny z linią Rosji i Białorusi, m.in. w kontekście kryzysu na granicy w 2021 r. Zawiadomienie obejmuje ponadto analizę najnowszych wypowiedzi i zachowań Żurka oraz wątki dotyczące nieujawnionych oświadczeń majątkowych, co – łącznie – uzasadnia konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w interesie bezpieczeństwa państwa.

Zawiadomienie dotyczy uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstw z art. 231 § 1 i 2 k.k. (nadużycia uprawnień w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej), art. 227 k.k. (uzurpacji stanowiska) oraz art. 258 k.k. (działania w zorganizowanej grupie przestępczej) przez byłego Ministra Sprawiedliwości Adama Bodnara, obecnego Ministra Waldemara Żurka, podających się za rzeczników dyscyplinarnych: Joannę Raczkowską, Mariusza Ulmana, Tomasza Ładnego, Grzegorza Kasickiego, Grzegorza Gąciarka oraz inne osoby. W zawiadomieniu zarzuca się im m.in. bezprawne pozbawienie urzędu legalnego Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych Piotra Schaba oraz jego zastępców Przemysława Radzika i Michała Lasoty, a następnie obsadzenie tych wciąż obsadzonych, kadencyjnych stanowisk „nowymi” rzecznikami, mimo braku jakiejkolwiek podstawy ustawowej do takich działań. Ich kontynuacją są dalsze, pozbawione podstawy prawnej, zmiany dokonywane wśród zastępców rzeczników przy sądach apelacyjnych i okręgowych. Opisano także ignorowanie postanowienia zabezpieczającego Trybunału Konstytucyjnego w sprawie rzeczników ad hoc. Działania te uzasadniają podejrzenie przestępstwa rażącego przekroczenia uprawnień funkcjonariuszy publicznych, naruszającego niezależność systemu odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów oraz działania w zorganizowanej grupie przestępczej, ukierunkowanej na przejęcie kontroli nad postępowaniami dyscyplinarnymi i eliminowanie niewygodnych sędziów.

Zawiadomienie wskazuje na uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstw przez Donalda Tuska, Adama Bodnara, Waldemara Żurka, Jacka Bilewicza i Dariusza Korneluka, którzy działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, bezprawnie przejęli Prokuraturę Krajową, pozbawiając Prokuratora Krajowego Dariusza Barskiego możliwości wykonywania obowiązków, mimo braku podstaw ustawowych i wbrew orzeczeniom Sądu Najwyższego, i Trybunału Konstytucyjnego. W formie pomocnictwa zarzut obejmuje ekspertów, którzy przygotowali 3 opinie na potrzeby tych działań. Dodatkowo inkryminowane działania obejmowały – poza nieskutecznym objęciem zajętego stanowiska Prokuratora Krajowego – wydanie dalszych decyzji kadrowych przez osoby nieuprawnione, a tym samym do uzurpowania kierowniczych stanowisk przez nieskutecznie powołanych na zajęte stanowiska szefów prokuratur regionalnych, okręgowych i rejonowych oraz jednostek organizacyjnych Prokuratury Krajowej. Wskazane czyny kwalifikowane są odpowiednio jako nadużycie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (art. 231 §1 i 2 k.k.) oraz podawanie się za funkcjonariusza lub kierownika organu (art. 227 k.k.). W szczególności na działanie w zorganizowanej grupie przestępczej (art. 258 k.k.) wskazuje systematyczny charakter czynów, modus operandi właściwy również dla innych naruszeń prawa dokonywanych przez tę samą grupę osób oraz cel działania w postaci ochrony własnych stronników oskarżonych lub podejrzewanych o przestępstwa korupcyjne lub finansowe oraz w postaci prześladowania przedstawicieli opozycji za pomocą fałszywych zarzutów stawianych z wykorzystaniem tak przejętych organów prokuratury. Zawiadomienie obejmuje pierwszą grupę – obok uzurpatorów z Prokuratury Krajowej, nielegalnych szefów prokuratur regionalnych i okręgowych. Będzie systematycznie uzupełniane i aktualizowane. W tym gronie znajdą się zapewne ludzie, którzy przyjęli nielegalnie funkcje kierując się motywami usprawiedliwiającymi te działania lub później się z nich wycofali – co w konkretnym przypadku oceni prokurator, a w ostateczności niezawisły sąd. Na etapie zawiadomienia o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa, kwalifikacja prawna z art. 227 i 231 k.k. jest równa dla wszystkich. Bezprawie koalicji 13 grudnia musi zostać rozliczone — tak, aby w Polsce nigdy więcej nie powstał system, w którym władza nie dba o bezpieczeństwo państwa dewastując jego aparat, a budując sobie bezkarność obywateli traktuje jak wrogów.

Nielegalny Prokurator Krajowy oraz niewłaściwie umocowany zespół nr 2 w Prokuraturze krajowej wraz z kierownictwem Ministerstwa Sprawiedliwości po 13 grudnia 2023 roku dopuścili się w sprawie Funduszu Sprawiedliwości licznych czynów, które stanowiąc klasyczny przykład lawfare uzasadniają również podejrzenie popełnienia przestępstwa, takich jak np. nielegalne, z naruszeniem prawa międzynarodowego pozbawienie wolności w ramach działania w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw.

Wśród działań, które uzasadniają również podejrzenie popełnienia przestępstwa przez ww. grupę osób są działania związane z zarzucaniem wobec mnie (oraz ostatnio wobec Zbigniewa Ziobro) popełnienie rzekomo ośmiu przestępstw USIŁOWANIA przywłaszczenia na rzecz ośmiu organizacji łącznie 34 mln. zł. Wg nielegalnego Prokuratora Krajowego i zespołu nr 2 polegać to miało na zatwierdzeniu i podpisaniu w listopadzie 2023 r. ośmiu umów z organizacjami pozarządowymi, w sytuacji, w której miałem rzekomo działać bez właściwego upoważnienia. Owe osiem zarzutów opiera się na założeniu, że minister Zbigniew Ziobro nie mógł przyznać mi kompetencji poprzez zmianę oznaczenia mojego stanowiska (z podsekretarza stanu na sekretarza stanu) dokonanej w drodze krótkiego zarządzenia zmieniającego. Zdaniem prokuratury minister powinien był wydać całkowicie nowe zarządzenie kompetencyjne, w treści identyczne z dotychczasowym, różniące się wyłącznie określeniem mojego stanowiska. Teza ta – mimo jej oczywistej sprzeczności z zasadami techniki legislacyjnej – stanowi podstawę zarzutów, według których miałem rzekomo UMYŚLNIE doprowadzić do sytuacji działania bez upoważnienia w celu przywłaszczenia tych środków – oczywiście nie dla siebie, tylko na rzecz tychże 8 organizacji – a wszystko w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Konstrukcja zarzutu „usiłowania” przywłaszczenia wynika z faktu, że środki na podstawie ośmiu inkryminowanych umów miały być wypłacane na realizację zadań od stycznia 2024 r., ale faktyczne przekazanie zostało wstrzymane decyzją ministra Bodnara (co nastąpiło bez jakiejkolwiek podstawy prawnej).

Jednocześnie – i to jest okoliczność kluczowa – od 2024 roku kierownictwo Ministerstwa Sprawiedliwości, najpierw pod rządami ministra Bodnara, a obecnie ministra Żurka, DOKONUJE WYPŁAT ŚRODKÓW dla czterech spośród tych samych ośmiu projektów, na podstawie dokładnie TYCH SAMYCH umów z listopada 2023 r., które prokuratura uznaje za „nieważne” i które stanowią podstawę zarzutów wobec mnie i Zbigniewa Ziobry usiłowania przywłaszczenia na rzecz tychże organizacji. W tej sytuacji, przyjmując sposób rozumowania prezentowany przez prokuraturę, należałoby konsekwentnie przyjąć, że obecne kierownictwo Ministerstwa Sprawiedliwości, dokonując wypłaty środków na podstawie tych samych umów, REALIZUJE – w zakresie czterech projektów – znamiona czynu, który mnie i Zbigniewowi Ziobrze zarzuca się w formie USIŁOWANIA.

Jednocześnie, nie podzielając stanowiska prokuratury co do rzekomej nieważności zarządzenia zmieniającego, zawiadomienie dotyczy przestępstw polegających na: fałszowaniu materiału dowodowego w celu wszczęcia postępowania karnego, zatajaniu dowodów świadczących o niewinności osoby podejrzanej oraz podstępnym doprowadzeniu do sporządzenia poświadczenia nieprawdy. Zawiadomienie w tej sprawie składałem już w listopadzie 2024 r. – w sprawie oczywiście nic się nie wydarzyło.

Kluczowym elementem fałszerstwa, na którym oparto osiem omawianych zarzutów, było najpierw zatajenie przez Ministerstwo Sprawiedliwości zarządzenia z 7 listopada 2023 r., które jednoznacznie przyznawało mi kompetencje do zawierania umów, a następnie zmanipulowanie dokumentów w celu postawienie mnie (oraz aktualnie Zbigniewowi Ziobrze) przedmiotowych zarzutów. Materiały prokuratury – w tym te kierowane do parlamentu w sprawie mojej i Zbigniewa Ziobry – są więc oparte na dokumencie zafałszowanym, a zatem powstały w wyniku czynu zabronionego.

Absurdalność tezy prokuratury podkreśla dodatkowo fakt, że identyczną technikę legislacyjną, tj. prostą zmianę określenia osoby w istniejącym zarządzeniu, zastosował minister Waldemar Żurek, obejmując urząd w lipcu 2024 r. Zamiast wydać nowe zarządzenie kompetencyjne, zmienił dotychczasowe, zastępując w nim sformułowanie „minister sprawiedliwości Adam Bodnar” określeniem „minister sprawiedliwości Waldemar Żurek”. Jest to dokładnie ten sam tryb działania, który w mojej sprawie – i w sprawie Zbigniewa Ziobry – uznano za nieskuteczny, a moje czynności z okresu objętego zarzutami zakwalifikowano jako rzekomo pozbawione podstawy prawnej.

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa dotyczy niedopełnienia obowiązków przez obecne i poprzednie Kierownictwo Ministerstwa Sprawiedliwości i innych funkcjonariuszy publicznych w rządzie Tuska w zakresie ochrony dzieci przed przestępczością na tle seksualnym.
Zawiadomienie obejmuje podejrzenie popełnienia czynów z art. 231 § 1 i § 2 Kodeksu karnego, tj. niedopełnienia obowiązków funkcjonariusza publicznego, działając w celu osiągnięcia korzyści osobistej, ze szkodą dla interesu publicznego i prywatnego, którym w tej sprawie jest bezpieczeństwo i ochrona dzieci. Dodatkowo zawiadomienie obejmuje kwalifikację z art. 258 k.k., tj. działanie w ramach zorganizowanej grupy, co istotnie podnosi ciężar gatunkowy sprawy.
Istota zarzutów polega na tym, że mimo jednoznacznych obowiązków wynikających z Konstytucji RP (art. 72), Konwencji o prawach dziecka oraz innych wiążących Polskę umów międzynarodowych oraz regulacji krajowych, w tym w szczególności tzw. ustawy Kamilka z 2023 r., organy odpowiedzialne za ich wdrażanie nie podjęły wymaganych działań lub podejmowały je w sposób rażąco niewystarczający, opóźniony albo pozorny. Charakter i termin realizacji działań wynika wprost z Krajowego Planu Przeciwdziałania Przestępstwom Przeciwko Wolności Seksualnej i Obyczajności na Szkodę Małoletnich na lata 2023–2026, który został przyjęty uchwałą Rady Ministrów z października 2023 roku i jest wiążący dla organów administracji rządowej.
Zawiadomienie wskazuje, że obowiązki te miały charakter konkretny, mierzalny i terminowy, a ich zakres został ustalony zgodnie z międzynarodowymi standardami ochrony dzieci. Pomimo tego przez wiele miesięcy Ministerstwo Sprawiedliwości, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 193 Regulaminu Sejmu ukrywa przed opinią publiczną i parlamentem informacje o rzeczywistym stanie realizacji tych zadań.
Jednocześnie, zamiast koncentrować się na realizacji ustawowych obowiązków ochrony dzieci, Kierownictwo Ministerstwa Sprawiedliwości doprowadziło do faktycznej dewastacji Funduszu Sprawiedliwości, który stanowi podstawowy instrument pomocy ofiarom przestępstw – w tym ofiarom przemocy seksualnej. W konsekwencji od 1 stycznia ośrodki pomocy przestają funkcjonować, co bezpośrednio uderza w osoby najbardziej bezbronne, w tym dzieci. Zawiadomienie wskazuje również na próby obniżenia standardów ochrony dzieci, w zawetowanej w sierpniu 2025 roku przez Prezydenta ustawie nowelizującej ustawę Kamilka.
W tym kontekście zawiadomienie wskazuje, że brak realizacji obowiązków nie ma charakteru incydentalnego, lecz systemowy i długotrwały i uzasadnia podejrzenie niedopełnienia obowiązków wynikających z Krajowego Planu,
Z uwagi na fakt, że czyn z art. 231 § 2 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 10 lat, zawiadomienie ma na celu nie tylko pociągnięcie osób odpowiedzialnych do odpowiedzialności karnej, lecz także przerwanie stanu bezczynności i wymuszenie realnych działań państwa na rzecz ochrony dzieci. Złożenie zawiadomienia jest uzasadnione wagą chronionego dobra, skalą potencjalnych zaniedbań oraz konstytucyjnym obowiązkiem reagowania w sytuacji, gdy organy władzy publicznej nie realizują swoich podstawowych funkcji ochronnych